एक मोती....

ती म्हणाली,
धावु नकोस माझ्या मागे,
मी मृगजळ आहे....
तो म्हणाला,
हरकत नाही,
माझ्या साठी ते तुझ्या,
डोळ्यांतील काजळ आहे....

ती म्हणाली,
पळु नकोस माझ्या मागे,
मी बेभान वारा आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही माझ्या,
बाहुंचा मोठा पसारा आहे....

ती म्हणाली,
पाठलाग करु नकोस माझा,
मी सळसळणारी सौदामिनी आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही,ती माझ्या,
ह्रदयी रहाणारी भामिनी आहे....

ती म्हणाली,
वेड्या सारखं वागु नकोस,
मी जळणारी वात आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही,हीच तर,
पतंग होण्याची सुरुवात आहे....

ती म्हणाली,
वेड्या,जरा शुद्धीवर ये,
ही खाच खळग्यांची वाट आहे....
तो म्हणाला,
घाबरु नको गं अशी,
माझ्या ही मनी प्रेम घनदाट आहे....

ती म्हणाली,
वेडा आहेस,
ऐकणार नसशील तर दे सोडुन....
तो ही म्हणाला,
हिम्मत असेल,
तर जा माझ्या ह्रदयी कोरलेलं,
तुझं नाव खोडुन....

डोळ्यांत साठलेलं पाणी,
लपवण्याचा तिने,
आटोकाट प्रयास केला,
त्याच वेळी त्याने,
तिच्या डोळ्यांतला एक मोती,
आपल्या ओंजळीत भरुन नेला....

नंदू

वेदना दोघांची...

प्राजक्त फुलतच होते,
प्रित जुळतच होती,
की,असह्य विरह वेदनेत,
ती दोघं होरपळतच होती....

प्रित आसवे गळतच होती,
पावले परतीला वळतच होती,
की,अहंकाराच्या वडवानलात,
ती दोन मने जळतच होती....

पुन्हा कधीही एकत्र न येण्याची,
सल ह्रदयी भळभळतच होती,
की,प्राक्तनातले भोग भोगण्यासाठी,
नजर देव्हार्‍यापाशी वळतच होती....

नंदू

बालपण...

कधीतरी लहान व्हावं,
असं वाटतं,
आईच्या कुशीत लोळावं,
असं वाटतं...

मैत्रीचा ओलावा नष्ट,
होऊ नये असं वाटतं,
बालपण माझ्यावर कधीच,
रुष्ट होऊ नये असं वाटतं...

मित्रांच्या डब्यात डोकवावं,
असं वाटतं,
मैत्रीचं पान वही मध्ये,
जाळी होई पर्यंत सुकवावं,
असं वाटतं...

रडु येई पर्यंत,
मास्तरांची छडी खावी,
असं वाटतं,
खेळताना खेळ आबाधुबीचा,
त्यात ही रडी यावी,
असं वाटतं...

आता मोठे झालो तरी त्या,
करवंदाच्या जाळीत लपावं,
असं वाटतं,
सरत्या आयुष्यात ही,
सुप्त मनातलं बालपण जपावं,
असं वाटतं....

नंदू

कविता....

कविता लिहायला घेतली,
पण लेखणी काही चालेना,
ह्रदयात डोकावयाचे म्हटले,
पण ह्रदयाचे दार काही खुलेना,
शब्द ही निःशब्द होऊन,
बसले होते रुसुन,
अन कागदाचे ही पान,
काही लेखणी वाचुन हलेना....

मग भावनांचा हलकल्लोळ,
काही थांबता थांबेना,
ह्रदयीचे दडपण माझ्या,
काही सरता सरेना,
आता काय करावे ह्या,
विवंचनेतच होतो की,
डोक्यातल्या विचारांचे वादळ,
काही हरता हरेना....

अनिच्छेने उठावं म्हटलं,
तर पाउल काही उचलेना,
वहीच्या पानावर अक्षरांचा,
बांध काही केल्या फुटेना,
लेखणीतली भावनांची शाई,
अशी का बरं आटावी....???
त्या लेखणीच्या वेदनेचे हे कोडे,
काही,काही,काही केल्या सुटेना....

नंदू

जखम...

जखम दिलीस,
व्रण ही दिलास,
काळजाचा तुकडा,
कापुन नेलास,
ओरखडा व्रणाचा,
जाता जाईना,
आताशा तो ओरखडाही,
जखमेला भिईना....

जखम भरली,
खपली धरली,
व्रण ही आता,
नाहीसा झाला,
स्वप्नांना ओरखडा,
धरुन राहिला,
श्वासांमध्ये आठवांना,
भरुन राहिला....

श्वासांना आठवतोय,
तो जखमेचा व्रण,
जखम ही काढतेय,
वेदनेची आठवण,
कातरलेल्या काळजाचा,
ठोकाच चुकलाय,
डोळ्यांत आसवांचा,
महापुर लोटलाय....

नंदू

काव्य झिरपलं...

रुक्ष जीणं,रुक्ष गाणं,
रुक्ष रंग,रुक्ष छटा,
त्याच त्याच नेहमीच्या,
मळलेल्या रुक्ष वाटा...

वाट वाकडी करुन नव्या,
वळणावर जावंसं वाटलं,
साला त्याच वळणावर,
नेमकं नवं आयुष्य भेटलं...

शब्द अन भावनांचा,
अनोखा संगम होत गेला,
गहिवरलेल्या स्वप्नांना,
गहीरे रंग देत गेला...

भावनांचा हलकल्लोळ,
सार्‍या अंगी वाढत गेला,
त्याच वेळी कलमाला ही,
वेगळाच रंग चढत गेला...

मनातल्या त्या भावनांनी,
अवघ्या भावविश्वाला व्यापलं,
बघता बघता कागदावर कसं,
एक रसरशीत काव्य झिरपलं....

नंदू

सॉरी अन ओके...

ती म्हणाली "सॉरी"
मला वेळच नाही,
तुझ्याशी प्रेम करायला,
तो ही म्हणाला "ओके"
मी ही तयार नाही,
तुझ्या समोर हरायला....

मनाशी पक्कं ठरवुन त्याने,
तिला प्रेम पाशात ओढलीच,
ती ही अगदी अलगद पणे,
त्याच्या प्रेमात पडलीच....

दोघांनी देवाच्या समोर,
प्रेमाच्या आणाभाका घेतल्या,
अग्नी देवतेला साक्षी ठेऊन,
सात फेर्‍या मारल्या....

तिच्याकडे वेळच वेळ असतो,
आता त्याच्या डोळ्यांत हरायला,
आताशा त्याच्याकडेच वेळ नसतो,
तिच्यावर क्षणभर प्रेम करायला....

नंदू

मला आवडतं...

मला आवडतं...
पावसाचा थेंब व्हायला,
पृथ्वीच्या उदरातला,
कोंब बनुन रहायला....

मला आवडतं...
काळा मेघ व्हायला,
न पुसणारी पाषाणावरली,
रेघ बनुन रहायला....

मला आवडतं...
कोसळणार्‍या जलधारा व्हायला,
गात्र सुखावणारा अवखळ,
वारा बनुन रहायला....

मला आवडतं...
तिन्ही सांजेचं,
मंगल स्तोत्र व्हायला,
पुजेच्या ताम्हनातलं,
फुलपात्र बनुन रहायला....

मला आवडतं...
चांदणी रात्र व्हायला,
तारांगणातल्या चंद्राचे,
चित्र बनुन रहायला....

मला आवडतं...
पहाटेचं स्वप्नं व्हायला,
स्वप्नात न उलगडणारे,
प्रश्न बनुन रहायला....

मला आवडतं...
डोळ्यातलं काजळ व्हायला,
वाळवंटातलं फसवं,
मृगजळ बनुन रहायला....

मला आवडतं...
पानावरचं दवबिंदु व्हायला,
सागराच्या कुशीत शिरणारी,
सरीता सिंधु बनुन रहायला....

मला आवडतं...
मळलेली पाऊलवाट व्हायला,
त्याच वाटेवरनं चालताना,
थंड बोचरी पहाट बनुन रहायला....

मला आवडतं...
आयुष्याचा हस्तक व्हायला,
प्रारब्ध बनुन दारावर,
दस्तक द्यायला....

मला आवडतं...
उन पावसाचा खेळ खेळायला,
पाझरणार्‍या नयनांतुन,
आसवं होऊन गळायला....

मला आवडतं...
ओघवता मधाळ शब्द व्हायला,
कवितेतल्या भावना होऊन,
निशब्द बनुन रहायला....

खरंच मला आवडतं हो....
असंच काही बाही व्हायला,
तुम्हा मित्रांच्या ह्रदयात,
कविता बनुन रहायला....

नंदू

त्या निरव शांततेत...

त्या निरव शांततेत ही,
त्या दोघांची पावलेच,
बोलत होती,
वाळुत शांत चालताना,
एकमेकांच्या मनीचं गुज,
खोलत होती....

त्याचा मर्दानी,
रांगडेपणा पाहुन,
तिची नाजुक काया,
लाजत होती,
तो ही शहारत,
होता तेव्हा,
जेव्हा तिची पैंजणे,
रुणूझुणू वाजत होती....

त्या निर्जन ठिकाणी,
तिचे बोलके डोळेच,
बरंच काही सांगत होते,
ओढाळलेले मन त्याचे,
तिच्या डोळ्यांच्या मधुशालेत,
बेधुंद झिंगत होते....

त्याला ही तिचा,
हा उन्मुक्त स्पर्श,
हवाहवासा वाटत होता,
पण अवखळ वाराच,
तिच्या गालांशी,
लडिवाळपणे झटत होता....

तिला ही त्याचं वदन,
आपल्या ओंजळीत.
धरायचं होतं,
अन त्याच्यापाशी,
सरकणार्‍या चांदणीला,
मागे सारायचं होतं....

स्पर्श ज्ञानाचं महत्व,
त्यांना तेव्हा कळत होतं,
जेव्हा त्यांच्या श्वासांमधुन,
प्राजक्त दरवळत होतं....

 नंदू

रोमांचित मन माझं....

रोमांचित मन माझं,
तुला शोधु लागतं,
जसं फुलपाखरु फुलातला,
मध शोधु लागतं,
हिरव्या गार रानातलं,
ते पाखरु ही हर्षलेलं,
मग ओल्या मातीतला,
गंध शोधु लागतं....

रोमांचित मन माझं,
तुझ्याकडे वळु लागतं,
पानगळीतलं प्रत्येक पान,
आनंदाश्रु गाळु लागतं,
आठवणींतलं मन माझं,
बेधुंद होऊन,
माझ्याच स्वप्नांना,
छळ छळ छळु लागतं....

रोमांचित मन माझं,
तुला पाहु लागतं,
काळ्या मेघाचं ह्रदयही,
पाऊस होऊन वाहु लागतं,
धरित्रीच्या कुशीतलं,
पान अन पान मग,
निसर्गाच्या प्रेमवर्षावात,
आकंठ न्हाऊ लागतं....

रोमांचित मन माझं,
ह्रदयी तुझ्या भिडु लागतं,
माझ्या सावलीचं ह्रदयही,
तेव्हा धडधडु लागतं,
तुझी याद घेऊन येणारा,
वाराही उल्हसित झालेला,
सागराचं मन ही तेव्हाच,
सरीतेवर जडु लागतं....

रोमांचित मनाचा संयम,
जेव्हा सुटु लागतो,
चंद्र ही चांदणीची,
रेशीम मिठी मागतो,
बेधुंद झालेल्या मनाला,
कसे आवरावे आता,
कुशीत घेऊन आठवणींना,
मग मी स्वप्नांतच जागतो....

नंदू

ते चार क्षण....

माझ्या वाट्याला,
आलेले ते चार क्षण,
तुझ्या ओंजळीत,
भरभरुन वहायचे होते,
त्या क्षणांना घट्ट,
बिलगुन मला,
तुझ्या आठवांच्या,
वर्षावात नहायचे होते....

तुझ्या स्मृतिंचे,
घोंघावणारे वादळ,
छातीवर झेलत,
मला सहायचे होते,
त्या गत क्षणांना,
छातीशी कवटाळुन,
तुझ्या स्वप्नांच्या,
जगातच रहायचे होते....

उरीची भळभळणारी,
जखम घेऊनच मला,
आता आयुष्य भर,
कण्हायचे होते,
जन्मभर तुझी आठवण,
ह्र्दयाशी जपत,
तुझ्या कुशीतच मला,
अखेरचे "राम" म्हणायचे होते....

नंदू

खुप वाटतं तु यावंस...

खुप वाटतं तु यावंस,
खुप वाटतं तु यावंस....

मला चोरुन भेटावंस,
माझ्याशी बोलावंस,
माझ्या सवे बसावंस,
मजकडे पाहुन हसावंस....

माझ्या केसांशी खेळावंस,
माझ्या आयुष्यात रुळावंस,
मला खुप खुप छळावंस,
माझ्या प्रेमावर जळावंस....

माझ्या वर रुसावंस,
माझ्या लोचनी दिसावंस,
माझ्या स्वप्नांत,
बिनघोर पणे वावरावंस,
मी पाहता तु,
अंग चोरुन बावरावंस....

माझ्या अंगणी,
अल्लडपणे बागडावंस,
तुझी थट्टा करता,
माझ्यावर बिघडावंस....

पण हे सारं आताशा,
काही केल्या होत नाही,
मनावरची गतस्मृतिंची धुंदी,
काही केल्या उतरत नाही....

तुझ्या ऐवजी,
येते ती तुझी सय,
अन मग बिघडुनच जाते,
उभ्या आयुष्याची लय....

मग येणार्‍या आठवणी,
होऊन जातात ताज्या,
जणु ह्रदयी असंख्य,
सुया टोचतात माझ्या....

आता ती तुझी,
आठवण ही नको,
अन तुझं येणं ही,
अवघड होऊन बसतं,
विस्कटलेल्या मनाने हे,
एकटे पणाचं जीणं ही....

नंदू

कल्पनेच्या पलीकडचा गाव....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्यात ती राणी अन,
तो राव असतो,
त्या दोघांच्या भेटीचा,
एक सुंदर पाडाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्या दोघांच्या ही मनांचा,
एकमेकाला लगाव असतो,
जसा अवखळ सरीतेचा,
अथांग सागराकडे बहाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
डोंगर दर्‍यांना ही,
निसर्गाचा ठांव असतो,
निसर्गाने धरेच्या भेटीसाठी,
केलेला हा सारा बनाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्याला भेटताना तिच्या,
मनात अरेराव असतो,
तिला भेटण्यासाठी त्याच्या,
भावनांत बडेजाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
तिच्या स्वप्नीचा तो,
चंद्र राव असतो,
अन तिला ही तेव्हा,
चांदणीचा भाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
दोघांच्या ही कल्पनेतला,
प्रेमाचा गाव एकच असला,
तरी ही दोघांच्या ही मनांमध्ये,
कधी ही दुजाभाव नसतो.....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
तो तुमच्या आमच्या मनांचा,
अलगद घेत ठांव असतो....

नंदू

कधी तु....

कधी तु.....
वीज बनुन कोसळतेस,
कधी तु.....
पावसाच्या थेंबांतुन गळतेस,
कधी तु.....
अश्रु बनुन ओघळतेस,
कधी तु.....
आठवणींत येऊन छळतेस,

कधी तु.....
भासतेस पौर्णिमेच्या चांदण्यांत,
कधी तु.....
असतेस अंगठीच्या कोंदणात,
कधी तु.....
दिसतेस तुळशी वृंदावनात,
कधी तु.....
हसतेस मंद हवेसारखी कुंद वनात,

कधी तु.....
प्राजक्त बनुन अंगणात,
कधी तु.....
प्रारब्ध म्हणून प्राक्तनात,
कधी तु.....
गहिवरलेल्या भावनांत,
कधी तु.....
निरागस बछड्यांच्या रिंगणात,

तु.. तु.. तु आणि तु,
तुझा तीळ,तुझी शीळ,
तुझी खळी,जशी चाफेकळी,
तुझे भुरभुरणारे केस,लावती वार्‍याशी रेस,
सारे सारे कसे आपले वाटु लागलेत....

कधी पुस्तकाच्या पानात,
कधी घनदाट रानात,
कधी आवखळ वार्‍यात,
कधी खळाळणार्‍या झर्‍यांत,
अन आताशा तर स्वप्नांत सुद्धा,
मला वरचेवर भेटु लागलेत....

कधी तरी तु मला भेटशील,
कधी तरी पराग कणांत असशील,
कधी माझ्या प्रित चौकटीत बसशील,
का,नेहमी सारखीच स्वतःवर रुसशील...?
तुझ्या कडे असेल ही ह्याचे उत्तर,
पण मी मात्र निशब्द अन निरुत्तर....

नंदू

वेड व आकर्षण...

तुला वेड चंद्राचं,
अन मला चांदण्यांचं...
तुला आकर्षण सुर्याचं,
अन मला किरणांचं...

तुला वेड,
चमकणार्‍या सौदामिनीचं,
अन मला,
कोसळणार्‍या जलधारांचं...
तुला आकर्षण,
बरसणार्‍या टपोर्‍या थेंबांचं,
अन मला,
टप टप पडणार्‍या गारांचं...

तुला वेड,
पहाटेच्या दवबिंदुंचं,
अन मला,
ते झेलणार्‍या तृणपातीचं...
तुला आकर्षण,
सोनसळी पहाटेचं,
अन मला,
चंदेरी रातीचं...

तुला वेड,
शांत दिसणार्‍या सागराचं,
अन मला,
खळाळणार्‍या लाटांचं...
तुला आकर्षण,
मळलेल्या पाऊलवाटेचं,
अन मला,
नव नव्या वळण वाटांचं...

तुला वेड,
फुलांनी बहरलेल्या प्राजक्ताचं,
अन मला,
प्राजक्ताच्या दरवळीचं...
तुला आकर्षण,
बेधुंद निसर्गाचं,
अन मला,
त्याने ल्यालेल्या हिरवळीचं...

तुला वेड,
रंगीबेरंगी फुलांचं,
अन मला,
त्या फुलांच्या गंधाचं...
तुला आकर्षण,
नात्यातल्या रेशीमगाठीचं,
अन मला,
रेशमी नात्यातल्या ऋणानुबंधाचं...

तुला वेड,
सप्तरंगी इंद्रधनुचं,
अन मला,
त्यातल्या विविधरंगी छटांचं...
तुला आकर्षण,
माझ्या भव्य कपाळाचं,
अन मला,
तुझ्या वार्‍यासंगे खेळणार्‍या बटांचं...

तुला वेड,
माझ्या निळ्याशार डोळ्यांचं,
अन मला,
तुझ्या गाणार्‍या गोड गळ्याचं...
तुला आकर्षण,
माझ्या भरदार छातीचं,
अन मला,
तुला पडणार्‍या नाजुक खळ्यांचं...

तुला आकर्षण,
माझी आवड आपल्या,
ह्रदयी जोपासण्याचं,
अन मला,
तुझी नावड ही,
आपल्या मनी जपण्याचं...
तुला वेड,
माझी वेड्या सारखी,
वाट पहाण्याचं,
अन मला,
तुझी वाट पहात,
भर उन्हात ही तापण्याचं...

तुझं आकर्षण अन माझ वेड,
एकमेकांना पुरक असंच होतं,
कुणास ठाऊक प्रेमाच्या ह्या खेळात,
सर्वांचं हे अगदी तसंच होतं....???

नंदू

"तु"...

तलावाकाठी,
त्या रंकाळ्याच्या,
पायथ्यापाशी,
त्या पन्हाळ्याच्या,
आठवतंय का,
झुलवत होतो,
दोर्‍या आपण,
त्या पारंब्यांनी,
बांधलेल्या झोपाळ्याच्या....

अर्ध्या चड्डीतला,
मी बावळट गबाळा,
चढुन जायचो बघ,
झरझर पन्हाळा,
तुला भापवण्यासाठीच,
मी घ्यायचो तो अवतार,
पण खाली उतरे पर्यंत,
गळालेलं असायचं,
अवसान पार....

परकर पोलक्य़ातलं,
तुझं ते अजब ध्यान,
दोन वेण्यांमधला गजरा,
मात्र दिसायचा खुप छान,
सागरगोट्या खेळताना,
तुझं ते माझ्याकडे पहाणं,
मी मात्र पाहीलं की,
लाजत लाजत,
जमिनीवर पायाच्या,
अंगठ्याने रेघोट्या काढणं....

नाही म्हटलं तरी,
मला ते समजलं होतं,
ह्रदयीच्या स्पंदनातुन,
बरचसं उमजलं होतं,
अबोल जरी असले,
ओठ तुझे तरी,
डोळ्यांतुन तुझ्या मला,
ते बरोबर गवसलं होतं....

आज राहुन राहुन,
मला ते आठवतंय,
गतस्वप्नांना ह्रदयात,
हलकेच साठवतंय,
मनात साचलेल्या,
आठवांच्या जळमटांना,
ओघळणार्‍या आसवांनी,
अलगद हटवतंय....

आज तो रंकाळा ही,
तसाच आहे,
तो पन्हाळाही,
तसाच आहे,
त्या खेळातली,
"तु" मात्र नाहीस,
सुर पारब्यांनी,
सजवलेला झोपाळा ही,
तसाच आहे....

नंदू

मैत्रीचं नातं...

वार्‍याच्या वेगाने मन जेव्हा,
इतस्ततः भिरभिरु लागतं,
सालं नेमकं तेव्हाच आठवणींचं,
वासरु बेभानपणे उंडारु लागतं....

विजेच्या वेगाने गतस्मृति,
जेव्हा मनावर कोसळु लागतात,
गहिवरुन पडणार्‍या जलप्रपाता सम,
अश्रु ही डोळ्यांवाटे ओघळु लागतात....

ह्रदयी पेटलेला वडवानल,
जेव्हा शमता शमत नाही,
सालं विस्कटलेलं मन तेव्हा,
कुठल्याच गोष्टीत रमत नाही....

हे असं का होतं म्हणून,
मैत्रीचं नातं जोर जोराने,
आक्रंदन करु लागतं,
सालं दुष्ट विचारांचं वादळ,
नेमकं तेव्हाच मनात,
घोंघावु लागतं....

नंदू

"पहिली भेट"....

एका सुंदर वळणावर,
त्या दोघांची अखेर,
भेट झाली,
ह्रदयातली भावना मग,
अधिकच दाट झाली....

तिच्या नयनांची भाषा,
त्याला ही होती कळली,
त्याच्या हसर्‍या चेहर्‍यावर,
तिचीही नजर होती खिळली....

अनिमिष नेत्रांनी दोघांनी,
एकमेकांना पाहीलं,
पहिल्या भेटीचं मैत्र-पुष्प,
एक दुसर्‍याच्या ओंजळीत वाहीलं....

मंतरलेले ते हळवे क्षण,
त्याने ह्रदयी ठेवलेत साठवुन,
तिने मात्र तेच क्षण,
स्वप्नी ठेवलेत गोठवुन....

मंतरलेला तो दिवस,
संपुच नये असं वाटलं,
नेमकं त्याच वेळी आभाळी,
काळ्या मेघांचं मळभ दाटलं....

मग श्रावणसरी ही बेभान,
होऊन कोसळु लागल्या,
तशा त्याच्या मनीच्या भावना,
जलधारा बनुन तिच्या,
डोळ्यावाटे ओघळु लागल्या....

आता मात्र त्यांना,
परतणं भाग होतं,
श्रावणातले ते पहिल्या,
वहिल्या भेटीचे क्षण,
त्यांच्या साठी,
स्वप्नांतलं जग होतं....

नंदू

"माणुसकी"....

पवनेच्या पाण्यावरुन,
राजकारण कमालीचे रंगले,
पोलीसांच्या खांद्यावर,
बंदुक ठेऊन गोळ्या मारण्यात,
राज्यकर्ते चांगलेच दंगले....

पवना काठचा धोंडी,
बघा आक्रमक झाला,
हक्काच्या पाण्यासाठी,
रस्त्यावर उतरला,
राज्य कर्त्यांचा सुद्धा,
संयम किंचित सुटला,
बेछुट सुटणार्‍या गोळ्यांवर,
निरपराध शेतकर्‍याचाच,
जीव कोरला गेला....

मग गल्ली पासुन,
दिल्ली पर्यंत राजकारण,
भलतेच रंगले,
पण त्या भुमिपुत्राच्या,
पिल्लांचे स्वप्नं मात्र,
काचे सारखे दुभंगले....

"आरक्षण"चा वाद पहा,
इथे भलताच तापतोय,
इथे प्रत्येक जण,
दुसर्‍या वर कुरघोडी,
करु पाहतोय....

पाला पाचोळ्या सम,
विखुरल्या गेल्यात इथे,
अनेक जाती पाती,
अरे माणसं आहोत आपण,
रानटी जनावरं नाही,
मग माणुसकी हरवलेल्या,
या जगात जपुया ना,
थोडीसी "माणुसकीची नाती".....

नंदू

"माय"...

फाटंच्या पारी,
फाटक्या वाकळातुन,
मायची हाक ऐकु आली,
आन तिच्या उबदार,
कुशीची आठव होऊन,
ती वाकळ बी,
जराशी आळसावली....

सुर्यदेवाचे घोडे आजुन,
जमीनीवर आले बी नव्हते,
पर माझ्या मायचे हात,
मातुर यंत्रावानी राबत व्हते....

माय माझी तशी अडानी,
पर ह्या हेवारशुन्य जगानं,
बनवली तिला श्हानी,
चार घरची धुनी भांडी करुन,
बांधली गाठीला तिनं,
चार नाणी....

मायनं कधी कुनापुढं,
हात न्हाई पसरला,
माय सांगाती संसार कराया,
माझा "बा" बी ईसरला,
त्या दारुनं त्येचा,
पार माकड केला,
आन सोन्यावानी संसाराचा,
बट्ट्याबोळ झाला....

पर माझी माय मातुर,
खमकी निघाली,
बेकार नवर्‍यामुळे,
ती बी हुशार झाली,
जवा बी आमच्यावर,
काय बी मुसीबत आली,
तेचा मुकाबला कराया,
"सिंधुताईं"वानी उभी राह्यली....

अशे किती तरी संसार,
उभारुन "सिंधुताई"सार्‍या,
जगाची "आई" झाली,
तिचाच आदर्श,
डोळ्यांम्होरं ठेऊन,
माझी माय,
माझ्या साठी,
"सिंधुताई" झाली....

नंदू

 (महाराष्ट्राची "आई" सिंधुताई सपकाळ यांना समर्पित)

श्रावण सरी...

पाहीला ना...
श्रावणातला तो मनसोक्त,
बरसणारा पाऊस,
की मन ही म्हणतं माझं,
ए वेड्या...इतका हळवा नको होऊस....

पाहीली ना...
श्रावण सरींमध्ये आनंदलेली,
ती पाने,फुले,पशु अन पक्षी,
मन कसं म्हणतं माझं...पहा,
निसर्गाने कोरलेली धरेच्या,
मनावरली सुंदर हिरवी नक्षी....

पाहीला ना...
पिसारा फुलवत नाचणारा,
तो रोमांचित मोर,
मन कसं होऊन जातं माझं,
नवथर तरूणी सारखं भाव विभोर....

पाहीले ना...
डोंगरांच्या कुशीतुन झुळुझुळु,
वाहात जाणारे अवखळ झरे,
मन कसं म्हणतं माझं.. बघ,
जणु काही पट्टीचे गवय्ये,
मेघ मल्हार गाणारे....

पाहीली ना...
तुझी आकृति श्रावणात,
पावसाचे तुषार अंगावर झेलणारी,
मन लगेच म्हणतं माझं... बघ,
जशी अल्लड,अवखळ सरीता,
सागराच्या बाहुपाशात विरघळणारी....

आठवले ना आता ते सारे,
तुझ्या सोबतीनं घालवलेले,
प्रितीने ओथंबलेले क्षण,
काहीसं गहिवरुन येतं गं,
त्या श्रावणात बरसणार्‍या,
पावसाला पण....

पाहतो ना...
आता ही त्या बरसणार्‍या,
उन्मुक्त श्रावण सरी,
मन हळुवारपणे म्हणतं माझं,
डोळ्यांना पाझरु देऊ नकोस,
बाबा,आता तरी....

नंदू

"श्रावण" बरसणारा....

वळणा वळणाची,
वाट काढीत,
नदी ही सागराकडे,
पळु लागली,
वर मेघ "मल्हार"
गाऊ लागले,
तशी पावसाची पावले,
अलगद धरणीकडे,
वळु लागली....

गार वारा खट्याळपणे,
झुलणार्‍या पानांशी,
झोंबु लागला,
मग तृणपात ही,
पावसाच्या थेंबाशी,
मनसोक्त खेळु लागली....

मधुनच पावसाची एक,
जोरदार सर आली,
अन मग,
एका मागोमाग एक,
आठवणींची माळ,
आपसुकच डोळ्यांतुन,
गळु लागली....

ती पावसाची आठवण,
ती अंतरीची साठवण,
भावनांच्या भाऊगर्दीत,
त्याच्या ह्रदयालाच,
छळु लागली....

ओल्या चिंब ह्रदयानेच,
मग त्याची पावले ही,
तिला शोधण्यासाठी त्या,
बरसणार्‍या श्रावणसरींकडे,
वळु लागली....

बरसणारा तो श्रावण ही,
काहीसा लाजुन चुर्र झाला,
आताशा नजरेची परिभाषा,
त्या बरसणार्‍या श्रावणाला ही,
कळु लागली....

नंदू

दिवस मोजायचं सोडलंय...

बर्‍याच दिवसां पासुन मी,
दिवस मोजायचंच सोडलंय,
रात्रीच्या दिवा स्वप्नांना,
दिवसाच्या उजेडा पासुन तोडलंय....

अविरत राबणार्‍या,
हातांचा दोष काय हो..?
पण आता त्याच हातांनी,
कष्ट करायचंच सोडलंय,
कारण आजकाल नशिबानं,
जणू कष्टाशी नातंच तोडलंय....

आतुर वाट पहाणार्‍या,
डोळ्यांचा दोष काय हो..?
पण आता त्यांनी ही,
घड्याळाकडे बघायचंच सोडलंय,
कारण आजकाल घड्याळानंही,
जणू काट्यांशी नातंच तोडलंय....

निष्पाप जीवन जगणार्‍या,
जीवांचा दोष काय हो..?
पण आताशा त्यांनी ही,
मोकळा श्वास घेणंच सोडलंय,
कारण आजकाल श्वासांनीही,
जणू आत्म्याशी नातंच तोडलंय....

हो.....,बर्‍याच दिवसां पासुन,
मी ही दिवस मोजायचं सोडलंय,
स्वप्न भासणार्‍या आठवणींना,
भयान वास्तवा पासुन तोडलंय....

नंदू

"मॅनेज" केलाय...???

आजकाल सर्वच देवांवर,
दुधातुपाचा अभिषेक होतोय,
सार्‍या जनतेला अन्न,
देणारा बळीराजा मात्र,
अन्न पाण्याविना,
उपाशी तडफडतोय....

आजकाल जो तो देवांना,
सोन्या चांदीने मढवतोय,
सार्‍या जगताच्या अंगावर,
वस्त्र घालणारा गिरणी,
कामगार मात्र,
उघडा,नागडाच भटकतोय....

आजकाल देवांचा वावर,
आलिशान कोठीत होतोय,
परक्यांच्या डोक्यावर छप्पर,
घालणारा भुमिपुत्र मात्र,
हक्काच्या घरासाठी,
अहोरात्र वणवण करतोय....

मोर्च्यात वावरणारे पांढरपेशे,
सकाळी त्यांच्या नावाने,
गळे काढताहेत,
रात्र झाली की स्कॉच सोबत,
त्यांच्याच मढ्यावरचे लोणी,
चखना म्हणून चाटताहेत....

कुणास ठाऊक हा सगळा,
त्या परमेश्वराचा खेळ चाललाय,
की ह्या भांडवलदार पांढरपेश्यांनी,
"त्या"ला ही "मॅनेज" केलाय...???

नंदू

हद्द झाली....

वाट पहाण्याची हद्द झाली,
डोळे ही कसे पेंगु लागले,
रात्र ही आता हद्दपार झाली,
अंगणी सुर्यकिरण रांगु लागले....

गजर्‍याच्या सुवासाने,
खोली गंधीत झाली,
खिडकीत उन पावसाचे,
खेळ रंगु लागले,
तुझ्या पैंजणांच्या चाहुलीने,
पावसाचे थेंब ही झिंगु लागले....

चिंब भिजलेल्या आठवणी,
घरभर धावु लागल्या,
आता ती नक्की येणार,
पावसात चिंब न्हाऊन निघणार,
असं पावसाचे तुषार,
माझ्या कानी सांगु लागले....

पण ती आलीच नाही तर..?
पावसात चिंब न्हालीच नाही तर..?
ह्या विचारानींच विस्कटलेले,
माझे ह्रदय पंगु होऊ लागले....

नंदू

असेन मी....

आठवणींत वावरत,
असेन मी....
श्वासांना सावरत,
असेन मी....
डोळे घट्ट मिटुन घे,
अन बघ....
स्वप्नामध्ये बावरत,
असेन मी....

ह्रदयीच्या स्पंदनांत,
असेन मी....
अंगठीच्या कोंदनात,
असेन मी....
जरा बाहेर ये,
अन बघ....
प्राजक्ताच्या प्रांगणात,
असेन मी....

केसातल्या गजर्‍यात,
असेन मी....
डोळ्यांतल्या काजळात,
असेन मी....
आत डोकाव जरा,
अन बघ....
ह्रदयी दाटुन,
आलेल्या वादळात,
असेन मी....

चांदणीच्या शीतल छायेत,
असेन मी....
गर्द हिरव्या वनराईत,
असेन मी....
नदीच्या पात्रात,
पाय सोड,
अन बघ....
पाण्यात पडलेल्या,
चंद्राच्या प्रतिबिंबात,
असेन मी....

बहरलेल्या शिशिरात,
असेन मी....
हरवलेल्या तिमिरात,
असेन मी....
वसंतात घेतलेल्या झोक्यात,
असेन मी....
ह्रदयावर हात ठेव,
अन बघ....
धडधडत्या प्रत्येक ठोक्यात,
असेन मी....

तुझ्या नजरेने पहाशील,
तर जळी,स्थळी,पाषाणी,
दिसेन मी....
अन माझ्या नजरेने पहाशील,
तर फक्त तुझ्याच ह्रदयात,
दिसेन मी.......

नंदू

ओली बट...

ओली बट तुझ्या डोळ्यावर,
रुळु पहात होती,
ओली बट तुझ्या नजरेशी,
खेळु पहात होती,
तुझ्या नजरेची नशा,
काही औरच आहे बाई,
ओल्या बटेतील थेंबांची रांग,
तुझ्या मादक नजरेत,
विरघळु पहात होती....

ओली बट तुझ्यासाठी,
झुरु पहात होती,
ओली बट तुझ्या ह्रदयी,
अलगद शिरु पहात होती,
तुझ्या ह्रदयाची बात,
काही खासच असते बाई,
ओली बट तुला आपलं,
ह्रदय हरु पहात होती....

ओली बट तुला कवेत,
कवटाळु पहात होती,
ओली बट तुझ्यावर,
जीव ओवाळु पहात होती,
तुझ्या अदांची जादु,
काही न्यारीच असते बाई,
ओली बट तुझ्या ह्रदयापाशी,
रेंगाळु पहात होती....

ओली बट आताशा तुझ्या,
गालाशी लगट करु पहातेय,
का असं करुन ती आपल्या,
भावना प्रगट करु पहातेय,
काही कळेना झालंय तिला,
पण ह्रदया पर्यंतची ओली वाट,
मात्र बिकट करुन जातेय....

नंदू

पिछेहाट...

महाराष्ट्र देशी मराठीची,
होत चाललीय पिछेहाट,
घसरतोय टक्का मराठी मनाचा,
येथे उपर्‍यांची मात्र कॉलर ताठ....

विझलेल्या मनांमध्ये,
ठिणगी काही पडत नाही,
मराठीच्या जयघोषाची,
राळ नुसतीच उडत राही,
मराठीच्या अस्मितेची,
पोळी भाजणार्‍यांनी मात्र,
थोपटुन घेतलीय आपलीच पाठ....

कुणाचा पायपोस,
कुणास नाही,
मागचा पुढच्याची,
टांग खेचत राही,
परक्यांच्या नावे,
ठणाणा करणार्‍यांनी,
भरुन घेतलेत,
आपलेच माठ....

खुशाल बंद करुन घ्या,
तुमच्या मनाची कवाडे,
पडणार नाही थाप,
आता डफावर,
मिळणार नाहीत आता,
ऐकण्या क्रांतीचे पोवाडे,
विझलेल्या निखार्‍यांत,
नुसताच धुर दिसतोय,
मोडलेल्या कण्यांनी,
कशी करावी मान ताठ....

मराठीची होत चाललीय पिछेहाट.....
मराठीची होत चाललीय पिछेहाट.....

नंदू

फक्त तुझ्याचसाठी...

सोनचाफ्याचा गंध दरवळला,
तुझ्याचसाठी....
गुलमोहर ही बघ बहरला,
तुझ्याचसाठी....
नदिचं खळाळणं हे ही,
तुझ्याचसाठी....
तृणपातीचं तरारणं ते ही,
तुझ्याचसाठी....
जलधारांचं उन्मुक्त बरसणं,
तुझ्याचसाठी....
वेड्या मनाचं उदासीन तरसणं,
तुझ्याचसाठी....
मनमोराची केकावली ही,
तुझ्याचसाठी....
कोकिळेची स्वरावली ही,
तुझ्याचसाठी....
शांत सागराची सुरेल गाज ही,
तुझ्याचसाठी....
हिरवाईचा हिरवा साज ही,
तुझ्याचसाठी....
चंद्र ही बघ भारावलेला,
तुझ्याचसाठी....
एकच क्षण पण हरवलेला,
तुझ्याचसाठी....
क्षणभरच दिसलेली ती,
ओझरती अंगकाठी....
घट्ट झाल्या आपसुकच,
भावनांच्या रेशीमगाठी....
आता जरी नसलीस तु,
माझ्या ह्रदया पाशी....
जन्मभरीची वाट पहाणं आलं,
फक्त तुझ्याचसाठी....
फक्त तुझ्याचसाठी....

नंदू

आक्रोश...

तो खिन्न मनाने,
एकटाच चालत होता,
पायाखालची जमीन,
सरता सरत नव्हती,
चिंधड्या झाल्या होत्या,
डोक्यातल्या मेंदुच्या,
ह्रदयीची खोल जखम,
मात्र भरता भरत नव्हती....

कुठवर हे भोग सहन,
करायला लागणार,
डोक्यातली मुंगी,
विचारांचं वारुळ करत होती,
मेलेल्या मढ्यांची भग्न,
ह्रदये इतस्ततः पसरलेली,
जिवंत मनांची स्पंदने,
मात्र तीळ तीळ मरत होती....

खचलेले मन त्याचे,
आक्रंदन करत होते,
शुष्क झालेल्या वाटेवर,
एकटेच रुदन करत होते,
दुर्गंधी सुटलीय सार्‍या,
सडलेल्या "सिस्टीमला"
दिवाना आक्रोश,
विझलेल्या श्वासांचा,
रक्ताळलेले चंदन मात्र,
चुपचाप जळत होते....

नंदू

क्षण भंगुर जीवन....

क्षण भंगुर हे जीवन झाले,
किंमत त्याची कवडी मोलाचीच,
आश्वासनांची खैरात जाहली,
पण प्रत्यक्षात मात्र....
भात बोलाचा अन कढी ही बोलाचीच....

दहशत वादाला नसतो चेहरा,
नसते जात अन धर्म,
असते भाषा फक्त बॉम्ब,गोळ्यांची,
निरपराधांचा जात असे बळी,
अन राख होते जीवन मुल्यांची....

सत्तेच्या बाजारात माणुसकीला,
आली किंमत पहा शुन्याची,
पैशाची चढलीय धार पापाला,
भिती वाटु लागली पुण्याची....

मेल्या मढ्यावरचे लोणी खाती,
काय पडलीय त्यांना कुणाची,
विकृत विळखा घट्ट होऊ लागला,
घालमेल होतेय सच्च्या मनाची....

राज्य कर्ते उदासिन येथे,
बापुडवाणी स्थिती दीनांची,
वेठीस धरती दीन दुबळे,
सरशी होई येथे गनिमांची....

नंदू

मला आठवतंय.....

मला आठवतंय.....
आईने बोट धरुन,
मला पहिल्यांदा उठवलेलं,
त्या एका बोटात आयुष्य भराचं,
प्रेम साठवलेलं....

मला आठवतंय.....
बाबांचा हात पकडुन टाकलेलं,
ते शाळेतलं पहिलं पाऊल,
तिथेच उत्तम संस्कारांची,
लागलेली अनाहुत चाहुल....

मला आठवतोय.....
शाळेतला तो दिवस पहिला,
अवती भवती मुसमुसणार्‍या,
चेहर्‍यांमुळे चांगलाच लक्षात राहिला....

मला आठवतोय.....
दहावीचा पहिला वहिला निकाल,
धडधडणार्‍या ह्रदयानेच,
उजाडलेली ती सकाळ....

मला आठवतोय.....
तो पहिला दिवस कॉलेजचा,
आजुबाजुला दिसलेल्या,
सुंदर चेहर्‍यांमुळे,
नव्यानेच कळलेल्या नॉलेजचा....

मला आठवतंय....
माझं पहिलं वहिलं,
एकुलतं एक प्रेम,
अगदी तुमच्या सारखंच,
माझं ही होतं डीट्टो सेम....

मला आठवतोय.....
तो पहिलाच दिवस पोलीस ट्रेनिंगचा,
पिटी चुकल्यामुळे शिक्षा म्हणून,
पिटीच्या मास्तरांकडुन मिळालेल्या,
फ्रंटरोल आणि क्राऊलिंगचा....

मला आठवतोय.....
माझा पहिलाच पगार पाहिलेला,
धावत घरी जाऊन,
आईच्या चरणी वाहिलेला....

मला आठवतंय.....
मी फर्स्ट युनिफॉर्म घातलेला,
माझ्याही नकळत बाबांनी,
मला सलाम ठोकलेला....

मला आठवतेय.....
लग्नानंतरची ती पहिली,
वहिली मधुचंद्राची रात्र,
फुलांनी सजवलेला पलंग अन,
केशरी दुधाचा ग्लास नसतानाही
मोहरली होती माझी गात्र न गात्र....

मला आठवतंय.....
माझी पहिली मुलगी जन्मली जेव्हा,
बाबा होण्याची जबाबदारी जाणवली,
होती पहिल्यांदा तेव्हा....

मला आता आठवतंय.....
असंच आपलं बरंच काही बाही,
पण पहिल्या वहिल्याला मात्र,
जगात कुठली तोडच नाही.......

नंदू

आताशा....

आताशा रेशनच्या रांगेत,
रोजच मी दिसत आहे,
गावचं शिवार कसं,
पावसा शिवाय नासत आहे,
हे सगळं आता आठवलं की,
कळकट्ट बाहीने आसवं,
माझी मीच पुसत आहे....

आताशा हातावर पोट ठेऊन,
जगतोय मी कसाबसा,
लहानग्यांचा भुकेने,
व्याकुळ झालाय घसा,
खोलवर झालेली,
जखम माझ्या अंतरीची,
आता मात्र चांगलीच,
ठसठसत आहे....

आताशा रोजगाराची माझी,
रोजचीच पडते भ्रांत आहे,
वरवर दाखवत असलो,
शांत शांत तरी ही,
आतुन मात्र कमालीचा,
अशांत आहे,
वेदनेला बाजुला सारावं,
म्हटलं तरी ही,
वेदनाच आताशा,
माझ्यावर रुसत आहे....

आताशा मायबाप माझ्या वाटेकडं,
डोळे लावुन बसलेत,
डोळ्यासंग आता हातपाय,
बी दोघांचे ही थकलेत,
आता तर रोजच माझ्या,
सपनात ते सगळं येतं,
आताशा ते शिवार बी,
माझ्या ह्या दुर्दशेवर,
म्लान पणे हसत आहे....

नंदू

फक्त आठवणींतुन उरलीस

मी सरळच चालत होतो,
तुच वाकड्यात शिरलीस,
मी तीरपा कटाक्ष काय फेकला,
सरळ सरळ ह्रदयच हरलीस....

मला ही आधी वाटलं,
ही थोडी गंमत असेल,
मी फेकलेल्या कटाक्षाची,
मिळालेली ही किंमत असेल....

पण जेव्हा ओठांच्या,
मोहोळीतुन गुलाबी हसलीस,
त्या जीवघेण्या हास्याने,
थेट माझ्या ह्रदयाला डसलीस....

सरळ माझ्या डोळ्यांतुन,
माझ्या मनात भरलीस,
आयुष्यभर साथ देण्याच्या,
आणाभाका घेऊन,
माझ्याच कुशीत विरघळलीस....

पण अचानक......
अचानक एक दिवस,
मला त्या वाटेवर,
पुढे जाऊ देऊन,
स्वतः मात्र हलकेच,
माझ्या ही नकळत,
मागे सरलीस....

आताशा ती वाट वाकडी,
करुन मी जात नाही,
कारण त्या सरळ वळणावर,
आता तु.....
तु फक्त माझ्या,
आठवणींतुनच  उरलीस....

नंदू

राधा अन मीरा...

राधेने प्रितीचा ठेवा,
कृष्ण भक्तीने माथी लावला,
अन मीरेने भक्ती रसाचा,
प्याला प्रितीने ओठी लावला....

राधेला बासरीत ही,
कृष्णाची प्रित गवसली,
मीरा ही एकतारी घेऊन,
कृष्णभक्तीत तल्लीन झाली....

एकीला भक्ती,
प्रितीत गवसली,
एकीची विरक्ती,
भक्तीत विलीन झाली....

प्रिती अन भक्ती,
दोन्हींची सांगड,
कृष्णाच्या ठायी,
अलौकीक अन अजोड,

गोपसखा श्री हरी,
राधेचा मैत्र कान्हा,
मीरेच्या भजनांनी,
वेडावला पुन्हा पुन्हा....

नंदू

पाऊस म्हणजे....

पाऊस म्हणजे,
एक गोड आठवण....
पाऊस म्हणजे,
ओली चिंब साठवण.....
पाऊस म्हणजे,
धरीत्रीचा ओला मृदगंध....
पाऊस म्हणजे,
इतरांसोबत,
उपभोगलेला स्वानंद....
पाऊस म्हणजे,
सागराची शांत गाज....
पाऊस म्हणजे,
निसर्गाने ल्यालेला,
हिरव्या पाचुचा साज....
पाऊस म्हणजे,
सागर मिलनासाठी,
निघालेली अवखळ सरीता....
पाऊस म्हणजे,
निर्मळ मनाची आनंदीता....
पाऊस म्हणजे,
बिस्मिल्लांची सुरेल शहनाई....
पाऊस म्हणजे,
वेडावलेली अल्लड तरुणाई....
पाऊस म्हणजे,
रविशंकरजींची सतार,
पाऊस म्हणजे,
ह्रदयीची छेडलेली तार....
पाऊस म्हणजे,
हिरवाईला आलेला बहर....
पाऊस म्हणजे,
उधानलेल्या मनांचा कहर....
पाऊस म्हणजे,
भोळा शंकर,
हिमनगावर उभा....
पाऊस म्हणजे,
अंगावर कोसळणारा,
बेधुंद धबधबा....
पाऊस म्हणजे,
गारठलेली थंड पहाट....
पाऊस म्हणजे,
सागराची सळसळणारी लाट....
पाऊस म्हणजे,
गरम भज्यांचा खमंग स्वाद....
पाऊस म्हणजे,
वाफाळलेल्या चहाचा आस्वाद....
पाऊस म्हणजे,
तुषारलेली तृणपात....
पाऊस म्हणजे,
धरीत्रीने जोडलेली,
निळ्या घनाशी रेशीमगाठ....
पाऊस म्हणजे,
लिहिण्या सारखं,
अजुन बरंच काही....
पाऊस म्हणजे,
तुर्तास एवढंच,
आणिक काही नाही.....

नंदू

बळीराजा

लई दीसांनी आभाळात,
काळे ढग दिसाया लागले,
बळीराजा बी लई आनंदला,
त्याचे हात जीमीन कसाया लागले....

पाऊस बघाया त्याचे,
डोळे आतुर झाले,
पर ते ढग त्याच्या,
नशीबावरच फितुर झाले....

ढग आले तसे निघुन बी गेले,
आभाळ बी वांझोटे दिसाया लागले,
क्षणभरच आनंदलेल्या त्या डोळ्यांतुन,
विझलेले दोन अश्रु बरसाया लागले....

दीसा मागुन दीस काळवंडले,
दुष्काळाने त्याचा हातच छाटला,
त्याची विस्कटलेली अवस्था बघुन,
सुकलेल्या शेताचा बी उर फाटला....

नंदू

ती सहनायिका...

नायकाला जेव्हा,
नायिका मिळाली,
ती मात्र तेव्हा,
सहनायिकाच राहीली,
कथा कादंबर्‍यांत
रमणार्‍यांनी मात्र,
तिची ती विरह कथा,
कधी नाही पाहीली....

देव जेव्हा पारोच्या वियोगात,
त्या मदिरेचा दास झाला,
चंद्रमुखीच्या उत्कट प्रेमाचा,
तेव्हाच बघा र्‍हास झाला......

पारो जेव्हा देवच्या प्रेमाची,
होती दासी बनुन राहीली,
तिकडे चंद्रमुखी मात्र त्या,
प्रेमापासुन सदा वंचितच राहीली....

ललीता जेव्हा शेखरच्या ह्रदयी,
परिनीता होऊन बसली,
तेव्हाच गायत्रीच्या ह्रदयात,
उपेक्षित प्रेमाची कळ घुसली....

शेखर ललीताचे अखेरीस,
जेव्हा मनोमिलन झाले,
गायत्रीच्या भाळी तेव्हा,
प्रितीचे उपेक्षित अश्रु आले....

पुराणात जरी आपण,
थोडं डोकावुन पाहीलं,
तिथेही तिने नायिकेच्या,
ओंजळीत त्यागाचं फुल वाहीलं....

जानकीच्या नशीबी रामासह,
तो शापित वनवास आला,
तिथे मात्र उर्मिलेने चौदा वर्षं,
एकांत वास भोगला.....

लक्ष्मणाची तिला कधी,
आठवण नसेल का आली,
पण रामायणात ही पहा,
ती सहनायिकाच झाली....

राधा श्रीकृष्णाची बनली सखी,
तर सुभद्रेच्या नशीबी,
कृष्णाचा पावा आला,
पण कृष्णाच्या भक्तित रमलेल्या,
मीरेने प्यायला हसत विषाचा प्याला....

चित्रपटांतली नायिका जेव्हा,
नायकाच्या मनी हिंदकळते,
सहनायिकेचं प्राक्तन मात्र,
अंधार्‍या दरीत ठेचकाळते....

हे असंच उपेक्षित जीणं,
ती सहनायिका जगली,
कथा कादंबर्‍यातुन रमणार्‍यांनी,
तिची आंतरीक व्यथा,
कधी नाही जाणली.......

हा असाच विरक्त भोग,
त्या तिसर्‍या पात्राच्या,
नशीबी येतो....
कथेतला तो तिसरा कोन,
नेहमीच उपेक्षिला राहातो....

नंदू

अबला की....?

दरवेळी पुरुषानेच का स्त्रीची चाचणी करावी,
दरवेळी तिनेच का त्याच्यासाठी परिक्षा द्यावी,
पातिव्रत्याचा दाखला दाखवण्या करीता,
दरवेळी सितेनेच का अग्नित उडी घ्यावी...?

पुरुषांचे राग लोभ सतत सहन करत,
तिनेच का निमुट आसवं गाळावी,
पुरुषांनी एक पत्निव्रताचा टेंभा मिरवावा,
मग कुंतिनेच का गर्भधारणा लपवावी...??

आजची स्त्री खरंच अबला आहे का हो,
प्रत्येकीने आपल्या आत झाकुन पहावे,
पुरुषांच्या खांद्याला खांदा भिडवणार्‍यांनी,
पन्नास टक्के आरक्षणाची मागणी तरी का करावी...???

नंदू

एक लहानसे तारु

महा सागरातले,
एक लहानसे तारु,
वार्‍यासंगे लागलेय,
इतस्ततः फिरु,
शिडाने ही फिरवलीय,
पाठ त्याच्याकडे,
वादळातली झुंज,
त्याची झालीय सुरु....

पेलवेनासे झालेय,
ओझे सागराचे,
अंगावर झेलत घाव,
मुजोर लाटांचे,
लडखडत,हेलपाटत,
कसेबसे तरी,
स्वतःलाच पाण्यावर,
लागलेय सावरु....

बिचार्‍याचा चेहरा,
कसा रडवेला झालाय,
नांगराचा फाळ देखील,
लटपटु लागलाय,
ओळखीची गलबतं सुद्धा,
अनोळखी भासली,
मदती साठी आता,
कसं कुणाला पुकारु....

आकाशातले तारे,
आता मिनमिनु लागले,
थंडगार वारे आता,
अंगास झोंबु लागले,
आठवण येऊ लागली,
बंदरात पहुडलेल्यांची,
बिचार्‍याच्या डोळ्यांत,
पाणी येऊ लागलं भरु....

रात्रभर त्याच्या,
डोळ्यास नव्हता डोळा,
घरच्यांच्या आठवणीने,
दाटून येई गळा,
अचानक लागला,
दिसु त्यास किनारा,
आनंदानं बेभान झालं,
जसं उधानलेलं वारु....

रात्रभर महाकाय लाटांशी,
झुंजार पणे लढत,
मालवाहू जहाजांतून,
कशीबशी वाट काढत,
गुपचुप बंदरात जाऊन,
शांत उभं राहीलं,
बंदरातुन शिडहोडीची,
हाक ऐकु आली.....
रात्रभर कोठे होतास...?
बर्‍या बोलाने सांगशील,
का पाठीत धपाटा मारु....???

नंदू

विरानी....(हिंदी)

भिनीभिनी सी खुशबु,
आती है मिट्टी की,
जब हौले से पानी,
बरसने लगता है,
दूर कही कोयल की,
कुहुक सुनाई देती है,
और मन सजना के लिये,
तरसने लगता है....

बन में मोर जब,
बेहोश नाचने लगता है,
तब मन मुरत को,
साजन तराशने लगता है,
जब धुंधली सी,
हो जाती है तस्वीर उसकी,
तब ये मन अंजाने में,
किसी को तलाशने लगता है....

अब भी बरसात हो रही है,
बाहर भी और मन में भी,
अब भी तेरी यादे जलाती है,
तन को भी और मनको भी,
जब भी कोई हलकीसी आहट,
सुनाई देती है दरवाजे पर,
पलके ढुंढने लगती है,
दूर से आनेवाले कोई उन को भी....

अब तो बारीश थम गयी है,
मगर यादों का जमघट वैसाही है,
मन की बरसात कौन रोकेगा,
बारीश का संकट वैसाही है,
अब तो मन भी बेचारा बेजान सा,
उन यादों में झुलसने लगता है,
दूर पहाडी के पास कोई पागल,
अपनी ही धुन में विरानी गाने लगता है....

नंदू

पाऊस मनातला

आवरता आवरेना,
नयनांतली बरसात,
आठवांनी जमण्यास,
आता केलीय सुरुवात....

कोसळणार्‍या जलधारा ही,
काही बरसायचे थांबेनात,
भावनांचा ह्रदयी माझ्या,
आदळतोय झंझावात....

तो सागर ही उधानलेला,
कवेत घेण्या आसुसलेला,
सरीता ही बेभान झाली,
शिरण्या सागराच्या ह्रदयात....

पाऊस मनातला माझ्या,
डोळ्यांवाटे पाझरु लागला,
मनीचे गुज तुला सांगण्या,
मन धावले सोडुन रीतभात....

जलधारा अंगावर घेत,
मी मात्र अबोल उभी,
उलगडता ही येईना,
अंतरीचे गुढ गर्भी,
आक्रंदन एका प्रियेचे,
दिसेल का रे भर पावसात....

तो पाऊस ही कठोर कसा,
सुर्यास दिसभर लपविता झाला,
मी मात्र ह्रदयीचा तेवता दिवा,
घेऊन उभी,
वाट पाहातेय दिनरात....
वाट पाहातेय दिनरात....

नंदू

आताशा हे असं का होतं....?

आताशा हे असं का होतंय,
की,माझ्या मनाचा खेळ आहे,
का नियतीने साधलेली,
ही अचुक अवेळ आहे....

आताशा हे असं का होतंय,
की,देवाची अगाध लीला आहे,
का त्याच्या निष्प्राण ह्रदयाला,
तिच्या श्वासाने उजवा कौल दिला आहे....

आताशा हे असं का होतंय,
की,निसर्गाने दिलेली हाक आहे,
का मनाने यौवनाकडे केलेली,
काहीशी डोळेझांक आहे....

आताशा हे असं का होतंय,
की,प्रेमाने दिलेली साद आहे,
का भावनांच्या कल्लोळात,
उमटलेला आंतरीक पडसाद आहे....

आताशा हे असं का होतंय,
की,कोमेजल्या फुलाचे दुखः आहे,
का भ्रमराला लागलेली ही,
त्या फुलाबद्दलची रुखरुख आहे....

आताशा हे असं का होतंय,
की,शांत सागराची व्यथा आहे,
का सागरभेटीला निघालेल्या सरीतेची,
उधानलेली प्रितकथा आहे....

आताशा हे असं रोजच होतं,
स्वप्नांच्या राज्यात मन भरकटतं,
उजाडताना कधीतरी जाग येताच,
विचारांचं गाठोडं आपसुकच विस्कटतं....

नंदू

क्षण एक प्रेमाचा

क्षण एक तो प्रेमाचा,
मला खुप आठवुन गेला,
विसरलेल्या आठवणींत,
मलाच गोठवुन गेला.....

मी ही वेड्या सारखा,
स्तब्ध उभा राहीलो,
विखुरलेल्या आठवांना,
क्षणभरच साठवुन गेला.....

मनातली तुझी आठवण,
क्षणापुरतीच का होईना,
माझ्या रिक्त ओंजळीत,
मुक्तपणे पाठवुन गेला.....

क्षणभराची आठवण आता,
आयुष्यभर सोबतीला आहे,
भिजलेल्या आसवांना माझ्या,
क्षणभरच गारठवुन गेला.....

मुक्त क्षण तो प्रेमाचा,
क्षणोक्षणी अनुभवला होता,
एका विरघळलेल्या क्षणी तो,
अनपेक्षित घरंगळुन गेला.....

क्षण एक तो प्रेमाचा,
मला खुप आठवुन गेला,
आर्त भावना माझ्या,
कायमच्या मिटवुन गेला.....
कायमच्या मिटवुन गेला.....

नंदू

मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवे स्वप्नं,
रोज फिरुन नवा दिलासा,
अनोळख्या वळण वाटेवर,
तुझी वाट पहाण्या,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवी चाहुल,
रोज फिरुन नवा कानोसा,
पैंजणांची रुणझुण ऐकण्या,
खिडकीत अधीर,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवी उभारी,
रोज फिरुन नवा कवडसा,
धुरकटलेली छबी न्याहाळत,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवी प्रतिक्षा,
रोज फिरुन उमाळा जरासा,
ओंजळीतले अश्रु लपवित,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवा गंध,
रोज फिरुन नवा आडोसा,
मोगर्‍याच्या दरवळात कोमेजलेला,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवा किनारा,
रोज फिरुन वाळुचा स्पर्श नवासा,
सागर लाटांचा मेळ पहात,
मी हा उभा असा....

रोज फिरुन नवा श्वास,
रोज फिरुन सहवास हवासा,
तुझ्या विस्कटलेल्या,
बटांमध्ये तुला शोधीत,
मी हा उभा असा....

आता फिरुन कधी स्वप्नं नाही,
आता फक्त एक दिर्घ उसासा,
तुझ्या आठवणींना उराशी कवटाळीत,
मी हा उभा असा....
मी हा उभा असा....

नंदू

ती दोघं...

बावरलेल्या त्या प्रियेने,
त्याच्या मुखचंद्राकडे पाहीले,
चांदणी बनुन ह्रदयपुष्प,
चंद्राच्या पायी वाहीले....

त्याने ही तिचे मुखकमल,
त्याच्या ओंजळीत भरुन घेतले,
चंद्र बनुन प्रितीचे दान,
चांदणीच्या ओटीत घातले....

चंद्र चांदणीचे मनोमिलन,
त्यांनी अनिमिष नेत्रांनी पाहीले,
गुंफताच त्यांचे हात हाती,
श्वास श्वासातच गुंतुन राहीले....

त्या अनोळखी पायवाटेवर,
दोघांची पावले एकत्र उमटली,
त्या अंधार्‍या माळरानात ही,
चांदणी रात्र प्रगटली....
चांदणी रात्र प्रगटली....

नंदू

आकर्षण

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
अधिरलेल्या धरणीला ही,
वरुणराजाच्या आगमनाचे,
आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
फेसाळणार्‍या लाटांना ही,
किनार्‍याचे आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
फितुर लोचनांना ही,
आतुर ह्रदयाचे आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
निसर्ग राजाला ही,
जलभरल्या मेघांचे,
आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
सळसळणार्‍या सरीतेला ही,
उधानलेल्या सागराचे,
आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
ओळखीच्या वाटेला ही,
अनोळखी पावलांचे,
आकर्षण आहे....

हे आयुष्य किती,
विलक्षण आहे,
तहानलेल्या चातकाला ही,
पाण्याच्या एका थेंबाचे,
आकर्षण आहे....

नंदू

रितेपण

तेव्हा तुझे रितेपण,
मला अधिक जाणवते,
जेव्हा तुझी छबी ही,
माझ्या स्वप्नांतुन दुरावते....

तेव्हा तुझे रितेपण,
मला अधिक जाणवते,
जेव्हा तुझ्या केसांची बट,
मला रुसुन खुणावते....

तेव्हा तुझे रितेपण,
मला अधिक जाणवते,
जेव्हा तुझे नाजुक ह्रदय,
माझ्या ह्रदयाशी ओणावते....

तेव्हा तुझे रितेपण,
मला अधिक जाणवते,
जेव्हा ती काळरात्र,
मला छद्मीपणे हिनवते....

तेव्हा तुझे रितेपण,
मला अधिक जाणवते,
जेव्हा तुझ्या श्वासांची लकेर,
माझ्या श्वासांना भैरवी सुनावते....

आताशा तुझे रितेपण,
मला प्रकर्षाने जाणवते,
जेव्हा तुझी तसबीर ही,
रक्त आसवांनी पाणावते....

नंदू