Wednesday, October 5, 2011

एक मोती....

ती म्हणाली,
धावु नकोस माझ्या मागे,
मी मृगजळ आहे....
तो म्हणाला,
हरकत नाही,
माझ्या साठी ते तुझ्या,
डोळ्यांतील काजळ आहे....

ती म्हणाली,
पळु नकोस माझ्या मागे,
मी बेभान वारा आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही माझ्या,
बाहुंचा मोठा पसारा आहे....

ती म्हणाली,
पाठलाग करु नकोस माझा,
मी सळसळणारी सौदामिनी आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही,ती माझ्या,
ह्रदयी रहाणारी भामिनी आहे....

ती म्हणाली,
वेड्या सारखं वागु नकोस,
मी जळणारी वात आहे....
तो म्हणाला,
काही हरकत नाही,हीच तर,
पतंग होण्याची सुरुवात आहे....

ती म्हणाली,
वेड्या,जरा शुद्धीवर ये,
ही खाच खळग्यांची वाट आहे....
तो म्हणाला,
घाबरु नको गं अशी,
माझ्या ही मनी प्रेम घनदाट आहे....

ती म्हणाली,
वेडा आहेस,
ऐकणार नसशील तर दे सोडुन....
तो ही म्हणाला,
हिम्मत असेल,
तर जा माझ्या ह्रदयी कोरलेलं,
तुझं नाव खोडुन....

डोळ्यांत साठलेलं पाणी,
लपवण्याचा तिने,
आटोकाट प्रयास केला,
त्याच वेळी त्याने,
तिच्या डोळ्यांतला एक मोती,
आपल्या ओंजळीत भरुन नेला....









नंदू

वेदना दोघांची...

प्राजक्त फुलतच होते,
प्रित जुळतच होती,
की,असह्य विरह वेदनेत,
ती दोघं होरपळतच होती....

प्रित आसवे गळतच होती,
पावले परतीला वळतच होती,
की,अहंकाराच्या वडवानलात,
ती दोन मने जळतच होती....

पुन्हा कधीही एकत्र न येण्याची,
सल ह्रदयी भळभळतच होती,
की,प्राक्तनातले भोग भोगण्यासाठी,
नजर देव्हार्‍यापाशी वळतच होती....









नंदू

बालपण...

कधीतरी लहान व्हावं,
असं वाटतं,
आईच्या कुशीत लोळावं,
असं वाटतं...

मैत्रीचा ओलावा नष्ट,
होऊ नये असं वाटतं,
बालपण माझ्यावर कधीच,
रुष्ट होऊ नये असं वाटतं...

मित्रांच्या डब्यात डोकवावं,
असं वाटतं,
मैत्रीचं पान वही मध्ये,
जाळी होई पर्यंत सुकवावं,
असं वाटतं...

रडु येई पर्यंत,
मास्तरांची छडी खावी,
असं वाटतं,
खेळताना खेळ आबाधुबीचा,
त्यात ही रडी यावी,
असं वाटतं...

आता मोठे झालो तरी त्या,
करवंदाच्या जाळीत लपावं,
असं वाटतं,
सरत्या आयुष्यात ही,
सुप्त मनातलं बालपण जपावं,
असं वाटतं....












नंदू

कविता....

कविता लिहायला घेतली,
पण लेखणी काही चालेना,
ह्रदयात डोकावयाचे म्हटले,
पण ह्रदयाचे दार काही खुलेना,
शब्द ही निःशब्द होऊन,
बसले होते रुसुन,
अन कागदाचे ही पान,
काही लेखणी वाचुन हलेना....

मग भावनांचा हलकल्लोळ,
काही थांबता थांबेना,
ह्रदयीचे दडपण माझ्या,
काही सरता सरेना,
आता काय करावे ह्या,
विवंचनेतच होतो की,
डोक्यातल्या विचारांचे वादळ,
काही हरता हरेना....

अनिच्छेने उठावं म्हटलं,
तर पाउल काही उचलेना,
वहीच्या पानावर अक्षरांचा,
बांध काही केल्या फुटेना,
लेखणीतली भावनांची शाई,
अशी का बरं आटावी....???
त्या लेखणीच्या वेदनेचे हे कोडे,
काही,काही,काही केल्या सुटेना....









नंदू

जखम...

जखम दिलीस,
व्रण ही दिलास,
काळजाचा तुकडा,
कापुन नेलास,
ओरखडा व्रणाचा,
जाता जाईना,
आताशा तो ओरखडाही,
जखमेला भिईना....

जखम भरली,
खपली धरली,
व्रण ही आता,
नाहीसा झाला,
स्वप्नांना ओरखडा,
धरुन राहिला,
श्वासांमध्ये आठवांना,
भरुन राहिला....

श्वासांना आठवतोय,
तो जखमेचा व्रण,
जखम ही काढतेय,
वेदनेची आठवण,
कातरलेल्या काळजाचा,
ठोकाच चुकलाय,
डोळ्यांत आसवांचा,
महापुर लोटलाय....









नंदू

काव्य झिरपलं...

रुक्ष जीणं,रुक्ष गाणं,
रुक्ष रंग,रुक्ष छटा,
त्याच त्याच नेहमीच्या,
मळलेल्या रुक्ष वाटा...

वाट वाकडी करुन नव्या,
वळणावर जावंसं वाटलं,
साला त्याच वळणावर,
नेमकं नवं आयुष्य भेटलं...

शब्द अन भावनांचा,
अनोखा संगम होत गेला,
गहिवरलेल्या स्वप्नांना,
गहीरे रंग देत गेला...

भावनांचा हलकल्लोळ,
सार्‍या अंगी वाढत गेला,
त्याच वेळी कलमाला ही,
वेगळाच रंग चढत गेला...

मनातल्या त्या भावनांनी,
अवघ्या भावविश्वाला व्यापलं,
बघता बघता कागदावर कसं,
एक रसरशीत काव्य झिरपलं....








नंदू

सॉरी अन ओके...

ती म्हणाली "सॉरी"
मला वेळच नाही,
तुझ्याशी प्रेम करायला,
तो ही म्हणाला "ओके"
मी ही तयार नाही,
तुझ्या समोर हरायला....

मनाशी पक्कं ठरवुन त्याने,
तिला प्रेम पाशात ओढलीच,
ती ही अगदी अलगद पणे,
त्याच्या प्रेमात पडलीच....

दोघांनी देवाच्या समोर,
प्रेमाच्या आणाभाका घेतल्या,
अग्नी देवतेला साक्षी ठेऊन,
सात फेर्‍या मारल्या....

तिच्याकडे वेळच वेळ असतो,
आता त्याच्या डोळ्यांत हरायला,
आताशा त्याच्याकडेच वेळ नसतो,
तिच्यावर क्षणभर प्रेम करायला....












नंदू

मला आवडतं...

मला आवडतं...
पावसाचा थेंब व्हायला,
पृथ्वीच्या उदरातला,
कोंब बनुन रहायला....

मला आवडतं...
काळा मेघ व्हायला,
न पुसणारी पाषाणावरली,
रेघ बनुन रहायला....

मला आवडतं...
कोसळणार्‍या जलधारा व्हायला,
गात्र सुखावणारा अवखळ,
वारा बनुन रहायला....

मला आवडतं...
तिन्ही सांजेचं,
मंगल स्तोत्र व्हायला,
पुजेच्या ताम्हनातलं,
फुलपात्र बनुन रहायला....

मला आवडतं...
चांदणी रात्र व्हायला,
तारांगणातल्या चंद्राचे,
चित्र बनुन रहायला....

मला आवडतं...
पहाटेचं स्वप्नं व्हायला,
स्वप्नात न उलगडणारे,
प्रश्न बनुन रहायला....

मला आवडतं...
डोळ्यातलं काजळ व्हायला,
वाळवंटातलं फसवं,
मृगजळ बनुन रहायला....

मला आवडतं...
पानावरचं दवबिंदु व्हायला,
सागराच्या कुशीत शिरणारी,
सरीता सिंधु बनुन रहायला....

मला आवडतं...
मळलेली पाऊलवाट व्हायला,
त्याच वाटेवरनं चालताना,
थंड बोचरी पहाट बनुन रहायला....

मला आवडतं...
आयुष्याचा हस्तक व्हायला,
प्रारब्ध बनुन दारावर,
दस्तक द्यायला....

मला आवडतं...
उन पावसाचा खेळ खेळायला,
पाझरणार्‍या नयनांतुन,
आसवं होऊन गळायला....

मला आवडतं...
ओघवता मधाळ शब्द व्हायला,
कवितेतल्या भावना होऊन,
निशब्द बनुन रहायला....

खरंच मला आवडतं हो....
असंच काही बाही व्हायला,
तुम्हा मित्रांच्या ह्रदयात,
कविता बनुन रहायला....










नंदू

Monday, October 3, 2011

त्या निरव शांततेत...

त्या निरव शांततेत ही,
त्या दोघांची पावलेच,
बोलत होती,
वाळुत शांत चालताना,
एकमेकांच्या मनीचं गुज,
खोलत होती....

त्याचा मर्दानी,
रांगडेपणा पाहुन,
तिची नाजुक काया,
लाजत होती,
तो ही शहारत,
होता तेव्हा,
जेव्हा तिची पैंजणे,
रुणूझुणू वाजत होती....

त्या निर्जन ठिकाणी,
तिचे बोलके डोळेच,
बरंच काही सांगत होते,
ओढाळलेले मन त्याचे,
तिच्या डोळ्यांच्या मधुशालेत,
बेधुंद झिंगत होते....

त्याला ही तिचा,
हा उन्मुक्त स्पर्श,
हवाहवासा वाटत होता,
पण अवखळ वाराच,
तिच्या गालांशी,
लडिवाळपणे झटत होता....

तिला ही त्याचं वदन,
आपल्या ओंजळीत.
धरायचं होतं,
अन त्याच्यापाशी,
सरकणार्‍या चांदणीला,
मागे सारायचं होतं....

स्पर्श ज्ञानाचं महत्व,
त्यांना तेव्हा कळत होतं,
जेव्हा त्यांच्या श्वासांमधुन,
प्राजक्त दरवळत होतं....








 नंदू

रोमांचित मन माझं....

रोमांचित मन माझं,
तुला शोधु लागतं,
जसं फुलपाखरु फुलातला,
मध शोधु लागतं,
हिरव्या गार रानातलं,
ते पाखरु ही हर्षलेलं,
मग ओल्या मातीतला,
गंध शोधु लागतं....

रोमांचित मन माझं,
तुझ्याकडे वळु लागतं,
पानगळीतलं प्रत्येक पान,
आनंदाश्रु गाळु लागतं,
आठवणींतलं मन माझं,
बेधुंद होऊन,
माझ्याच स्वप्नांना,
छळ छळ छळु लागतं....

रोमांचित मन माझं,
तुला पाहु लागतं,
काळ्या मेघाचं ह्रदयही,
पाऊस होऊन वाहु लागतं,
धरित्रीच्या कुशीतलं,
पान अन पान मग,
निसर्गाच्या प्रेमवर्षावात,
आकंठ न्हाऊ लागतं....

रोमांचित मन माझं,
ह्रदयी तुझ्या भिडु लागतं,
माझ्या सावलीचं ह्रदयही,
तेव्हा धडधडु लागतं,
तुझी याद घेऊन येणारा,
वाराही उल्हसित झालेला,
सागराचं मन ही तेव्हाच,
सरीतेवर जडु लागतं....

रोमांचित मनाचा संयम,
जेव्हा सुटु लागतो,
चंद्र ही चांदणीची,
रेशीम मिठी मागतो,
बेधुंद झालेल्या मनाला,
कसे आवरावे आता,
कुशीत घेऊन आठवणींना,
मग मी स्वप्नांतच जागतो....












नंदू

ते चार क्षण....

माझ्या वाट्याला,
आलेले ते चार क्षण,
तुझ्या ओंजळीत,
भरभरुन वहायचे होते,
त्या क्षणांना घट्ट,
बिलगुन मला,
तुझ्या आठवांच्या,
वर्षावात नहायचे होते....

तुझ्या स्मृतिंचे,
घोंघावणारे वादळ,
छातीवर झेलत,
मला सहायचे होते,
त्या गत क्षणांना,
छातीशी कवटाळुन,
तुझ्या स्वप्नांच्या,
जगातच रहायचे होते....

उरीची भळभळणारी,
जखम घेऊनच मला,
आता आयुष्य भर,
कण्हायचे होते,
जन्मभर तुझी आठवण,
ह्र्दयाशी जपत,
तुझ्या कुशीतच मला,
अखेरचे "राम" म्हणायचे होते....









नंदू

खुप वाटतं तु यावंस...

खुप वाटतं तु यावंस,
खुप वाटतं तु यावंस....

मला चोरुन भेटावंस,
माझ्याशी बोलावंस,
माझ्या सवे बसावंस,
मजकडे पाहुन हसावंस....

माझ्या केसांशी खेळावंस,
माझ्या आयुष्यात रुळावंस,
मला खुप खुप छळावंस,
माझ्या प्रेमावर जळावंस....

माझ्या वर रुसावंस,
माझ्या लोचनी दिसावंस,
माझ्या स्वप्नांत,
बिनघोर पणे वावरावंस,
मी पाहता तु,
अंग चोरुन बावरावंस....

माझ्या अंगणी,
अल्लडपणे बागडावंस,
तुझी थट्टा करता,
माझ्यावर बिघडावंस....

पण हे सारं आताशा,
काही केल्या होत नाही,
मनावरची गतस्मृतिंची धुंदी,
काही केल्या उतरत नाही....

तुझ्या ऐवजी,
येते ती तुझी सय,
अन मग बिघडुनच जाते,
उभ्या आयुष्याची लय....

मग येणार्‍या आठवणी,
होऊन जातात ताज्या,
जणु ह्रदयी असंख्य,
सुया टोचतात माझ्या....

आता ती तुझी,
आठवण ही नको,
अन तुझं येणं ही,
अवघड होऊन बसतं,
विस्कटलेल्या मनाने हे,
एकटे पणाचं जीणं ही....









नंदू

कल्पनेच्या पलीकडचा गाव....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्यात ती राणी अन,
तो राव असतो,
त्या दोघांच्या भेटीचा,
एक सुंदर पाडाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्या दोघांच्या ही मनांचा,
एकमेकाला लगाव असतो,
जसा अवखळ सरीतेचा,
अथांग सागराकडे बहाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
डोंगर दर्‍यांना ही,
निसर्गाचा ठांव असतो,
निसर्गाने धरेच्या भेटीसाठी,
केलेला हा सारा बनाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
त्याला भेटताना तिच्या,
मनात अरेराव असतो,
तिला भेटण्यासाठी त्याच्या,
भावनांत बडेजाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
तिच्या स्वप्नीचा तो,
चंद्र राव असतो,
अन तिला ही तेव्हा,
चांदणीचा भाव असतो,
कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
दोघांच्या ही कल्पनेतला,
प्रेमाचा गाव एकच असला,
तरी ही दोघांच्या ही मनांमध्ये,
कधी ही दुजाभाव नसतो.....

कल्पनेच्या पलीकडे ही,
एक गाव असतो,
तो तुमच्या आमच्या मनांचा,
अलगद घेत ठांव असतो....











नंदू