आक्रोश...

तो खिन्न मनाने,
एकटाच चालत होता,
पायाखालची जमीन,
सरता सरत नव्हती,
चिंधड्या झाल्या होत्या,
डोक्यातल्या मेंदुच्या,
ह्रदयीची खोल जखम,
मात्र भरता भरत नव्हती....

कुठवर हे भोग सहन,
करायला लागणार,
डोक्यातली मुंगी,
विचारांचं वारुळ करत होती,
मेलेल्या मढ्यांची भग्न,
ह्रदये इतस्ततः पसरलेली,
जिवंत मनांची स्पंदने,
मात्र तीळ तीळ मरत होती....

खचलेले मन त्याचे,
आक्रंदन करत होते,
शुष्क झालेल्या वाटेवर,
एकटेच रुदन करत होते,
दुर्गंधी सुटलीय सार्‍या,
सडलेल्या "सिस्टीमला"
दिवाना आक्रोश,
विझलेल्या श्वासांचा,
रक्ताळलेले चंदन मात्र,
चुपचाप जळत होते....

नंदू