त्या निरव शांततेत...

त्या निरव शांततेत ही,
त्या दोघांची पावलेच,
बोलत होती,
वाळुत शांत चालताना,
एकमेकांच्या मनीचं गुज,
खोलत होती....

त्याचा मर्दानी,
रांगडेपणा पाहुन,
तिची नाजुक काया,
लाजत होती,
तो ही शहारत,
होता तेव्हा,
जेव्हा तिची पैंजणे,
रुणूझुणू वाजत होती....

त्या निर्जन ठिकाणी,
तिचे बोलके डोळेच,
बरंच काही सांगत होते,
ओढाळलेले मन त्याचे,
तिच्या डोळ्यांच्या मधुशालेत,
बेधुंद झिंगत होते....

त्याला ही तिचा,
हा उन्मुक्त स्पर्श,
हवाहवासा वाटत होता,
पण अवखळ वाराच,
तिच्या गालांशी,
लडिवाळपणे झटत होता....

तिला ही त्याचं वदन,
आपल्या ओंजळीत.
धरायचं होतं,
अन त्याच्यापाशी,
सरकणार्‍या चांदणीला,
मागे सारायचं होतं....

स्पर्श ज्ञानाचं महत्व,
त्यांना तेव्हा कळत होतं,
जेव्हा त्यांच्या श्वासांमधुन,
प्राजक्त दरवळत होतं....

 नंदू