एक नटखट तीळ,
कधी नव्हे तो माझ्या,
ह्रदयाला घाली पीळ....
तुझे हासणे लोभसवाणे,
ते माझे चित्त चिरत जाणे,
तु लटकेच लाजताना मात्र,
माझ्या पावलांना बसते खीळ....
तुझ्या भुरभुरणार्या केसांशी,
ते अवखळ वार्याचे खेळणे,
तुझ्या गालावरचा तो तीळ,
खेळे ह्रदयाशी खेळ जीवघेणे....
आताशा तो तीळही नाही,
अन तो वार्याचा खेळही नाही,
तो तीळ जाताना पाडुन गेलाय,
माझ्या ह्रदयाला जणु भोके काही....
नंदू
No comments:
Post a Comment