शोकांतिका....

आताशा असे काय होते,
काहीच कळत नाही,
गोंधळलेले माझे मन,
रुळता रुळत नाही....

जेव्हा पाहातो त्या,
निश्पर्ण वृक्षाकडे,
त्या वृक्षाच्या ह्रदयाची,
जखम अखंड भळभळत राही....

सरीतेच्या प्रेमाला पारखा,
असा तो विव्हळ वृक्ष,
पाहुन सरीतेच्या डोळ्यांतुन,
अश्रु अविरत ओघळत राही......

दोघेही असतील समोरा समोर पण,
वृक्षाची सावली त्या व्याकुळ सरीतेला,
अन सरीतेचं पाणी त्या निश्पर्ण वृक्षाला,
जीवन भर कधीच मिळत नाही......

म्हणुनच राहुन राहुन वाटतं,
माझं मन रुळता रुळत नाही,
वळचणीचं पाणी वळचणीला वळत नाही,
अन तो वृक्ष एकटेपणात जळत राही.......

                 








नंदू